Geçen gece yurt dışından arkadaşım aradı.
"Gözün aydın Seyhan, annen rahat geldi mi?" dedi.
Haydaaa..
"ANNEM Mİ GELİYOOO?!!!!" diye dumur oldum. Arkadaş yaptığı gafı anladı ancak toparlayamadı.
Annem bayılır sürpriz yapmaya. Ama yapmaz ben sevmiyorum diye.
Bu konudaki huzursuzluğum herkesi tedirgin eder, etmiştir, edecektir.
Annemi camda bekleyerek ben ona sürpriz yaptım ve geldiğini görünce, sabahlıkla çıktım sokağa.
Saatler gece 01:00 sularıydı nasılsa :)
Şimdi annemle uzun kahvaltılar yapıyoruz. Konuşuyoruz, konuşuyoruz, konuşuyoruz.
Sanki her gün telefonda konuşacak şey bulamayan biz değiliz.
Annem hep anlatır. Çok şaşırmış, ben bile bilmiyordum sen nereden biliyordun çok küçüktün, diye.
Ve biz çok niyet edip hiç gidemeyen ikili inat ettik ve nihayet gittik.
Ben daha önce ille annemle gideceğim dediğim için gitmemiştim.
Bu foto favorim!
Kız kulesinden İstanbul'u izlemek tarifsiz bir his.
Hava kapalıydı ama mis gibiydi.
Annem kız kulesine gidişi, yemeği bana ödetti :)
Abimler ise çok kıskandı, onlar da orjinal fikirler düşünüyorlar.
