Bu kitabı ilk çıktığı günden beri okumak istiyordum.
Çeşitli insanlara defalarca aldırma girişimlerim hep sonuçsuz kaldı.
Neden kendim almamışım orası da muamma...
Daha sonra ise Can Dündar'a olan kızgınlığım yüzünden almadım. Yoksa hep aklımdaydı bu kitap. Hep ama!
Sonra, neyse işte sonrası malum hasret aradan kalktı da kavuşup bir iki günde kitaba kanamışcasına içtim, bitirdim.
Tam beklediğim gibi, klasik Can Dündar üslubuyla bilgileri verirken akıcı ve şiirsel anlatımına hayran bırakıyor.
Yalnız, anlattığı aşkların şahane olmasını beklemeyin. Çoğunda acı çeken üçüncü tekil şahıs var! Çok içimi acıttı bu ve aslında dikkatli bakarsak başkalarının acıları üzerine mutluluk kurulamadığını görüyoruz.
Kitapta anlatılanlar içinde en sevdiğim aşkların bizim zamanımıza yaklaştıkça yaşanan aşklar olması ise benim için ümit verici.
Son sayfayı bitirdiğimde boğazıma bir yumru çoktan yer etmişti bile..
