Sonra bir ara soğudum. O ara ne kadarlık bir süre bilmiyorum belki bir yıl belki iki. Sonra giderek aşure sevgim büyüdü, bu yıl ise tavan yaptı.
Muharrem 1'den itibaren aşure bekler oldum.
Dışarda da yemiyorum, nasılsa gelir diye.
Kim getirecek peki? Konu komşu.
Rumeysa diyor ki bunun üzerine, anladım ki herkes komşusundan bekliyor aşureyi kimse yapmak niyetinde değil.
Sünter ise, aşurenin yapılanı değil komşudan geleni makbul, diye özetliyor.
İkisi de öyle haklı ki.
Ama gel gör ki ne gelen var ne giden, kimse getirmiyor bana aşure. Ben krizlerdeyken Sümmeyye'nin de verdiği gaz ile kendim yapmaya niyetleniyorum.
Niyetleniyorum ama. Henüz yapmıyorum.
Muharrem 10 oldu sonra. Artık bugün yapar birileri, hatta ev dolar taşar diye bekledim.
O gün de oruç tutmuşum. Aşure krizim maksimum ölçüde.
Ben de kuzenimi bi' yoklayayım dedim, ki meğer aşure yapmışlar ama bana getirecek kimse yok muymuş?
Ben tüm çingeneliğimle bi' çemkir, bi' çemkir.
Hava da mu soğuk. Saat olmuş akşamın bi' yarısı.
Ama o aşure o gece geldi ve yendi.
Yediğim şüphesiz en güzel aşureydi!
Bu fotoğraf tabii ki o günden sonra gelip duran aşurelerden biri :)
Allah olmayanlara da versin lafı ne kadar güzel duaymış meğerse.
Allah olmayanlara da versin.
Bu sene belki yapmadım ama seneye kimseden beklemem, yaparım arkadaş.!
