Söze nasıl başlayacağımı bilemiyorum.
Çok az fotoğraf çektim aslında ama hiçbir anını unutmayacağım gibi geliyor bana.
Bir anlamda biriz, bir anlamda çok farklıyız.
Fotoğrafları izin isteyerek çektim ya da çektikten sonra izin istedim. Bunu yaparken de çekindim, çünkü biz olsak hayır derdik, biz bir yabancının bizi çekmesine izin vermezdik. Ama çok memnun oldular sarıldık ayrılırken mesela.
Evet Corona virüsüne rağmen.
Sudan'lı teyze.
Pakistanlı cici kız.
Onu çekerken grubumu kaybettim.
Sonra tek yalnız tavafımı yaptım, onun tadına bu sayede vardım.
Mavi gözlü Türk kadını.
Umre'de tanıştık, tanışma hikayemiz çok ayrı.
Annemler bile hala herkese anlatıyor.
İhramlı ufaklıklar ♥
Böyle minikler öyle çoktu ki..
Ve böyle...
Anneleri ibadetten ibadete koşarken yorgun düşenler..
Malezyalı güzellik.
Annesi de ne kadar kibardı.
Ve daha niceleri..
Kendime not: Yıllar sonra bakıp ne kadar kötü çekmişim neden bunları paylaştım deme, şimdi de farkındayım görüntü kalitesinin, oran-orantısının. Anılarını hatırla.
22 Şubat 2020 Cumartesi
Kaydol:
Kayıt Yorumları
(
Atom
)
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder
söz sizin...