Abim, anneme anneler gününde hediye almıştı.
Bonsaileri yaşatmak kolay değil bilenler bilir.
Annem çok güzel baktı ve annem gittiğinde biz nasılsa onu kuruttuk!
Bonsainin bu halini gördüğümde çığlık çığlığa sulamaya götürdüm.
O anneme hediyeydi ve ben onu kurutmuştum, neredeyse ağlayacaktım.
Üst resimdeki hali iyi, sonra tüm yaprakları döküldü ve kuru daldan ibaret kaldı ortada. Ama ben ondan vazgeçmedim.
Sevdim, suladım, konuştum, dua ettim.
Ki ben bitki sevmezdim.
Daha önce çok çiçek kurutmuştum, ama hiç bu kadar üzülmemiştim.
Sonra yeşerdi umutlarım, filiz verdi...
Ve olmaz denilen oldu.
Yaşamaz artık denilen bonsai yemyeşil.
Gülümsüyor her sabah bana, ben de seni seviyorum diyor adeta...
