Normalde film/dizi orucundayım. İzlemiyorum.
Ama dedim ya çok sıkkın canım. Bir film izlemek için izin verdim kendime.
Öyle bir film olsun ki kısa olsun, eğlenceli olsun, yormasın.
Sonra nereden not almışsam bir fransız filmi izledim.
Ne kadar ağır, ne kadar uzun, ne kadar sıkıcıydı.. yani istediğimin tam tersi.
Aynı gün bir de sık kullanılanlara eklediğim bu filmi gördüm 90 dk ve o kadar eğlenceli görünüyordu ki...
Ama izleyemezdim. Değil miydi ki hakkımı kaybetmiştim, üstelik can sıkıntıma bir de baş ağrısı ve sinir eklenmişti.
Aradan belki aylar geçti. Ben film izlemek istediğim ilk anda bu filmi izledim. Cidden tam ihtiyacım olan eğlenceli, kısa film buymuş.
Meğer Winifred Watson'ın 1938 tarihli romanından uyarlamaymış.
Konusunu anlatmamayı tercih ediyorum :) ama sizin için fragman ekliyorum.
Lee Pace de oyuncular arasında -ki "Pushing Daisies" hatıralarım canlandı.
Harika burunlu Amy Adams'ı anmadan geçemeyeceğim. Nasıl şeker, nasıl yakışıyor her mimiği.
Amerikan yapımlarının yeri ayrı ya..
Siz ne dersiniz?
Bayılarak izlediğim bir filmdi :) Tembelliğimi bırakırsam artık ben de yazmak istiyordum bunu :)))
YanıtlaSilevet hele bir de doğru zamanda izlendi mi tadından yenmezoluyor :)
Sil