{Hey maşallah ne güzel cümleyle açılış yaptım. Bu yazı imla hatasından, devrik cümleden geçilmez artık(: }
Muhasebecimiz.
Ofisin neşesi, iş bitiricisi, hiperaktif, küçük adam.
Hatırlamıyor adımı!
Önceleri kağıda yazdı.
Sonra kaybetti kağıdı.
Baktım, yok hatırlamayacak adımı.
Bıraktım uğraşmayı.
Hülya Hanııııımmmm, diyor. Efendim, diyorum.
2 sn sonra! Sadece 2 sn sonra, Hatice Hanım, diyor. Efendim diyorum.
İlknur komada!
Sonra tekrar Hülya. Ve Hatice.
Kafasını karıştırmak için her seferinde başka bir isim söyliyeyim diyorum.
Hülya Hnm. dediğinde, "benim adım Oya" diyeyim mesela.
Ama yapmıyorum bu zalimliği.
Ben kendisini düzeltmekten ilk hafta vazgeçmiştim. Düzeltmiyorum. Bize de eğlence çıkıyor.
Ama.
Ama ben kendisine yanlışlıkla Nafiz Bey yerine, Nazif dediğimde, aldım ağzımın payını
- Nazif değil Nafiz!
İlknur krizde. İlknur koptu. İlknur gülmekten ölecek.
Ben inanamıyorum. Ben şokta. Ben mors!
Geçen gün Özgür Bey de, Seyhan yerine Seda Hnm. dedi. Efendim, dedim, çok afedersiniz Seyhan Hnm. dedi.
Ben alışkınım dedim. Nafiz Bey de, ben hep yanlış söylüyorum değil mi dedi :))
En azından biliyor.
O değil de Özgür Bey'e çıkışsaydım çok komik olurdu :))))
Not: Geri dönüşüm kutusuyla gurur duyuyorum, tavsiye ederim ;)
