Son Beş Yıl!

Uzun zamandır sinemaya gitmemiştim.
Öyle uzun ki en son hangi filme gittiğimi hatırlamıyorum, desem yeridir.
Bu filmin afişi daha doğrusu referansı 'İşte bu!', dedirtti.
Not: Seni Seviyorum filminin yapımcısından deniliyordu afişte, değil miydi ki çok seviyordum o filmi, bunu da severdim demek ki.

Beklentimi anlattım, ağlarım diye rimel bile sürmediğim filme gelelim şimdi.

Film acıklı bir şarkıyla açılıyor. Kız söylüyor. Aha!, dedim sondan başladılar çocuk öldü şimdi başa dönüp o muhteşem aşklarını anlatacaklar. Sonra ben de size dönüp, ben zaten anlamıştım, diyeceğim. Ama öyle olmadı tabii:)
İkinci sahne kız ile oğlan fingirdeşiyor -anladınız siz onu- çocuk birden şarkı söylemeye başlıyor.
Üçüncü sahnede bi' 'durum' var, hüzünlü bir sahne ve kız şarkı söylüyor.
Bu ne ya müzikal miydi bu film?
Dördüncü sahne, çocuk bankta oturuyor, telefonu çalıyor. Allahım n'olur şarkı söylemeye başlamasın, diyorum. Ohh be söylemiyor.
Film boyunca sayılı diyalogtan biri ve ilkiydi.

Ben müzikal severim. Ama böylesini izlemedim. Üstelik bunu iyi manada demiyorum.

Genç ve başarılı bir yazar ve oyuncu olmaya çalışan, elbise diken fotoğraf çeken kız arkadaşı.
Çocuk hızla yükselirken kızın bir arpa boyu bile yol alamayışı.
Bunların 5 yıllık ilişkilerini anlatan 94 dakikalık film aslında sıradan bir konuya sahip.

Bu film konusundan ziyade, anlatılış biçimiyle yani 94 dk boyunca süren şarkılarla öne çıkıyor.
İçinde sevdiğim bölümler/şarkılar olmasına rağmen bana fazla geldi.
Tabii keşke fragmanına, konusuna bakmış olsaydım.
Gerçi şimdi fragmanı izliyorum da belki beklentimi bile arttırırdı :)



Bahsetmişken fragmanı da koyalım.
Edit: Filmi beraber izlediğimiz Şahika'nın yorumunu okumadan geçmeyin ;)
Benden söylemesi ;)